Een afgebroken leven: het verhaal van Rudy Degenaar – De nuchtere held van Heracles Almelo

Het is woensdag 7 juni 1989, drie voor half vijf in de ochtend. Het dorpje Zanderij in het noorden van Suriname schrikt wakker van het verongelukken van vlucht 764 van Surninaamse Luchtvaart Maatschappij, vertrokken vanaf Schiphol. 167 inzittenden kwamen om bij dit vreselijke ongeluk. Één van de inzittenden was Rudy Degenaar, verdediger van Heracles Almelo.

Samen met zijn vriendin Hedwig Wolthuis reisde hij af naar Paramaribo voor een wedstrijd met het Kleurrijk Elftal. Rudy zijn broer, Marcel, weet nog precies waar hij was toen hij het telefoontje kreeg. „Mijn vader belde mij op het werk en ik merkte meteen aan zijn stem dat er iets gaande was. Hij was altijd een hele kalme man, maar ik hoorde de spanning in zijn stem.” Marcel hoorde wat er gebeurd was en haastte zich met zijn zwangere vrouw naar het huis van ouders.

Goed duo
Middels telefoontjes vanuit Suriname werd de familie op de hoogte gehouden. „De twijfel waar je in terecht kwam of ze het wel of niet hebben overleefd was afschuwelijk”, blikt Marcel terug. Het hartverscheurende nieuws kwam uiteindelijk toch door: zowel Rudy als zijn vriendin Hedwig hadden het ongeluk niet overleefd. „Ze waren beiden nog zo jong, hun leven moest nog echt beginnen. Mijn vrouw en ik verloren die dag niet alleen een broer en schoonzus, maar ook onze beste vrienden.”

„Rudy en Hedwig waren zo’n goed duo”, vertelt Lucia Degenaar, de zus van Rudy. „De één was nog gekker dan de ander. En zoveel energie! Mijn vader zei wel eens ‘Hij is misschien maar 25 geworden, maar hij leefde het dubbele’. Dat omschrijft Rudy heel mooi, denk ik.” Rudy was, na het eerdere overlijden van zijn zusje, de jongste van de familie. „Zo werd hij ook verwend hoor”, vertelt Lucia. „En hij was ook zo heerlijk sociaal, je kon niet om hem heen.”

Grootste kracht
Rudy Degenaar kwam in 1984 terecht bij Heracles en ontwikkelde zich al snel tot een uiterst goede verdediger. „Hij was een voorstopper die zover inschoof dat hij soms in de spits uitkwam”, vertelt Marcel, die nog altijd trots is op zijn broertje. „Dan kopte hij weer een doelpunt binnen, want koppen kon hij ook. Verdedigend had hij bijna geen overtreding nodig, omdat hij tactisch en technisch goed onderlegd was.” Rudy hielp in zijn tijd bij Go Ahead Eagles al mee met het boek van Wiel Coerver, de Limburgse voetbaltrainer en techniek goeroe.

Maar al die voetballende kwaliteiten haalden het niet bij zijn grootste kracht. „Rudy was de nuchterheid zelve. Publiek dat zijn naam scandeerde? Tegenstanders als Gullit en Van Basten die hem complimenteerden om zijn spel? Belangstelling van clubs uit binnen,- en buitenland? Het liet hem koud. ‘We zien het wel’, zei hij dan.” Die belangstelling van andere clubs betekende niet dat Rudy ‘zijn’ Heracles zomaar zou inruilen. „Hij wist wat hij had bij Heracles en zou dat nooit voor de eerste de beste club achterlaten.”

[Tekst gaat verder onder foto]

Teamgenoten
Ook ex-Heraclied Rob Poell koestert nog altijd warme herinneringen aan zijn voormalig teamgenoot. Rob speelde tussen 1984 en 1988 samen met Rudy Degenaar bij Heracles „Rudy was een rustige jongen, maar kon ook een lolbroek zijn. Hij hield van die kleedkamerhumor als de stropdas van een teamgenoot afknippen.” Rob woonde in Enschede en pikte Rudy, op weg naar de club, in Hengelo op. Daardoor brachten ze in de auto veel tijd samen door. „Ik heb veel plezier met hem gehad. Naast dat hij van een geintje hield, kon hij ook serieus zijn wanneer dat moest. Rudy was gewoon een fijne jongen om mee te werken.”

Op het werk was Rob ook onder de indruk van zijn carpool-maat. Een jonge, sterke centrale verdediger die ook nog goed kon voetballen is de omschrijving die zijn broer Marcel gebruikte om Rudy te beschrijven in het veld en Rob is het daar helemaal mee eens. „Het was fijn om zo’n fysiek sterke speler in je team te hebben, zeker als hij ook nog iets met een bal kan. Geen wonder dat er belangstelling voor hem kwam.”

Trots
„Als mens ben ik meer gegroeid door wat Rudy mij heeft geprobeerd te leren”, vertelt Marcel. „Hij was nooit snel onder de indruk, terwijl ik mij over sommige zaken nog wel eens druk kon maken  ‘Doe eens relaxed’ zei hij altijd tegen mij.” De impact van Rudy’s persoonlijkheid houdt niet op bij Marcel. Ook in zijn zoons zien zowel Marcel als Lucia Rudy terug. Lucia: „In het voetbal heeft de oudste zoon van Marcel dat rustige echt van Rudy. En bij zijn jongste zoon zie ik vooral veel trekken van hem als persoon terug.” 

Marcel komt, als trainer van LSV Lonneker, bij veel amateurclubs in de regio. Daar wordt hij ook nog wel eens aangesproken met de naam van zijn broer. „Sommigen bieden dan hun excuses aan voor het misverstand, maar het maakt mij juist trots. Mensen zijn hem nog steeds niet vergeten, wat maar aangeeft hoe speciaal hij was.”

Lucia is na het ongeluk samen met hun moeder nog eens teruggegaan naar Suriname. Een hele rare gewaarwording voor hun allen. „Het was heel emotioneel om daar te landen. Je vraagt jezelf dan af waarom het nu wel goed ging en toen niet.” In Paramaribo zochten ze het gedenkmonument op dat ter nagedachtenis aan de slachtoffers geplaatst is, maar de plek zelf besloten ze niet te bezoeken. „De plek was toen nog steeds zichtbaar. Maar dat was voor ons te zwaar om te zien.”

Nooit vergeten
Één van de redenen dat dit artikel tot stand kwam, was dat de gebeurtenis rondom one of our own nooit vergeten mag worden. In 2024 is het 35 jaar geleden, maar de familie Degenaar is nog altijd verbonden aan Rudy’s Heracles Almelo. „Zij zijn ons broertje nooit vergeten en dat is waarom wij nog altijd graag bij Heracles komen.”