Hartmut en Marc Höcher: einde en begin in Almelo

Rietvogels was voor veel Almeloërs een prachtige volksclub. Deze club speelde een grote rol in de loopbanen van Hartmut en Marc Höcher. Waar Rietvogels voor de één het eindpunt was van zijn voetballoopbaan, was het juist de bakermat van de ander.

“Mijn voetballoopbaan begon bij Eintracht Frankfurt in de jeugd waar”, zo vertelt Hartmut. “Ik doorliep daar alle jeugdelftallen. Daarnaast kwam ik ook uit voor de B- en A-jeugd van Duitsland. Echter kreeg ik op 16-jarige leeftijd een doodschop te verwerken waaraan ik een kapotte meniscus overhield.” Marc weet maar al te goed van zijn vaders loopbaan. “Mijn vader zijn carrière had enorm glansrijk kunnen worden, maar helaas waren de medici toen nog niet zo goed. Ik heb hem helaas nooit zelf zien spelen, maar als je in de vertegenwoordigende elftallen speelde van Duitsland kon je voetballen.”

De revalidatie van de knieblessure duurde anderhalf jaar, waarna Hartmut zich nog wel mocht laten zien in de voorbereiding bij het eerste elftal. “Het verschil tussen de jeugd en het eerste elftal was voor mij destijds te groot. Er waren meer en intensere trainingen dan in de jeugd. In combinatie met mijn knieblessure was dat voor mij teveel. Samen met de hoofdtrainer hebben we toen besloten dat ik mijn heil beter ergens anders kon zoeken.” En die werd gevonden in Tulsa, Oklahoma. Maar een nieuw land is voor een 19-jarige toch wel een groot avontuur. Hartmut verlangde dan ook terug naar het herkenbare Europa. Via via kon hij op proef komen bij Heracles Almelo. Uiteindelijk resulteerde dat in een vast contract. “Ik kwam in een goed team terecht met spelers als Paul Krabbe en Rob Poell. De selectie stond onder leiding van Hennie Hollink.” In 1979 deed Heracles een lange tijd mee voor een prijs, de derde periodetitel. In de cruciale thuiswedstrijd tegen Helmond Sport wist Heracles de buit helaas niet binnen te halen. “De bloemen waren al bezorgd, want we hadden eigenlijk voldoende aan één punt. Maar binnen een kwartier stonden we al met 0-2 achter. We wisten nog wel een keer te scoren, maar dat was niet genoeg.”

Rietvogels
De rest van het seizoen wist Heracles niet te imponeren. Het eindigde op een 13^e plaats en daarmee kwam het avontuur van Hartmut in Almelo ook ten einde. Hij probeerde het nog een jaar in de 2. Bundesliga bij FC Ingolstadt, maar hij miste de gezelligheid van Almelo en de band met de mensen. Daarop besloot hij zijn loopbaan voort te zetten in de tweede klasse bij Rietvogels. Dit is uiteindelijk de club waar Hartmut zijn carrière af zou sluiten. “Ik ben toen begonnen met training geven aan jeugdelftallen en even later ook het tweede elftal. Maar het leukste was toch wel de trainingen die ik gaf aan Marc,” aldus Hartmut. “De wedstrijden in de F-jeugd waarbij alle kinderen tijdens de wedstrijd naar het hek renden om de voorbij rijdende trein te zien, dat waren mooie momenten.” Maar Marc bleef niet lang bij de club naast het spoor. Toen hij tien jaar was, werd hij al gescout. “Arend Steunenberg zag Marc voetballen met zijn zoon Jeffrey en had er vertrouwen in.” Na nog één jaar rijpen bij Rietvogels mocht Marc naar de jeugdopleiding van Heracles. Dat was ook het moment van Hartmut om te stoppen bij de club.

“Mijn vader heeft me in de jeugd veel gestimuleerd met trainen, maar het was nooit zo dat ik gepusht werd”, vertelt Marc. “Ik wilde het profvoetbal zelf nastreven. Door samen met mijn vader veel te trainen, en natuurlijk ook de steun van mijn moeder, heb ik het ook daadwerkelijk kunnen doen.” Marc komt vanaf 2002 bij de eerste selectie van Heracles, dat tot dan toe in de Gouden Gids Divisie speelt. Tot aan het seizoen 2004/05, toen de club een ongekende vorm kreeg. “We stonden met de winterstop 13 punten achter op Sparta, maar we kwamen met een hecht team in zo’n dusdanige flow waardoor we niet te kloppen waren. Voor mijzelf was het voor de winterstop vasthouden aan de invalbeurten, maar na de winterstop maakte ik veel minuten.” Het resultaat is bekend. Heracles weet op de voorlaatste speeldag Sparta op Het Kasteel op 0-0 te houden, tot frustratie van de thuisploeg. Een week later hebben ze aan de 2-2 tegen sc Veendam genoeg om het kampioenschap binnen te halen.

Eredivisie
Vanaf de eerste wedstrijd in de Eredivisie heeft Marc een basisplaats te pakken. “Van Peter Bosz heb ik vanaf het begin het vertrouwen gekregen en dat heb ik altijd terug willen betalen.” In zijn eerste seizoen in de Eredivisie speelde Marc 29 wedstrijden. Hij maakte een dusdanige indruk, dat hij zijn debuut maakte voor Jong Oranje. Ook kwam Marc op de schaduwlijst terecht voor het jeugd-EK in Portugal.

Helaas kwam er na het seizoen met Bosz een moeilijke periode aan. Ruud Brood werd de nieuwe trainer en dat bleek geen goede beslissing voor Marc bij Heracles. “Marc speelde onder Bosz bijna alles, maar onder Brood begon hij telkens ineens als wissel. Het voelde heel vreemd”, weet Hartmut nog. Na een interview met Marc waarin hij zich kritisch had uitgelaten over de trainer, werd Marc teruggezet naar de beloftenploeg. Voor Marc was dat een signaal om het buiten de Almelose stadsgrenzen te zoeken.

Het begon met een verhuurperiode aan Helmond Sport, die later werd omgezet in een definitieve transfer. In Helmond wist Marc zijn stempel flink te drukken, waar hij in vier seizoenen 48 goals, 51 assists en een Gouden Stier wist te genereren. Daarmee wist hij een prachtige transfer naar ADO Den Haag te maken. In de eerste seizoenshelft kwam Marc tot 11 wedstrijden, waarvan vier in Europees verband. Later werd er een besluit genomen om mij speeltijd op te laten doen bij Willem II, dat op dat moment de dertiende plek bezette in de Eerste Divisie. “Willem II was een club met een grote achterban. Op dat moment stonden ze er niet voor zoals gehoopt. Met de ploeg wisten we het in de tweede seizoenshelft goed op te pakken. We eindigden als vijfde en wisten via de play-offs te promoveren naar de Eredivisie.” Net als in zijn huurperiode bij Helmond, werd Marc nu ook op waarde geschat. De Tilburgers besloten de aanvaller definitief over te nemen.

Maar in dat jaar als promovendus wist Willem II niet de taak te volbrengen en eindigden ze als 18e, waardoor ze weer terug moesten naar de Eerste Divisie. Marc ging alleen niet mee, hij vervolgde zijn carrière nog verder naar het zuiden. Roda JC was de volgende stap. “Roda werd gezien als middenmoot in de Eredivisie, maar er ontstond veel onrust na het ontslag van Ruud Brood in december.” Jon Dahl Tomasson werd aangesteld als vervanger, maar ook hij wist het tij niet te keren. “De laatste speeldag moesten we voetballen in Deventer tegen Go Ahead Eagles. Als we die wisten te winnen en Ajax in eigen huis zijn sportieve plicht deed tegen NEC ontliepen we directe degradatie. We wisten zelf te winnen met 0-1, maar kregen te horen dat NEC op wonderbaarlijke wijze gelijk had gespeeld in Amsterdam. Dat voelde echt afschuwelijk wrang.” 

Einde carrière
Roda JC degradeerde voor het eerst in de clubhistorie, maar wist na één seizoen de Eerste Divisie weer achter zich te laten, mede dankzij gedeeltelijk clubtopscoorder Höcher. De aanvaller promoveerde niet mee met Roda, maar koos voor een vertrek richting Erfurt, al was dat zonder Hartmut bijna misgelopen. “Het was de een-na-laatste dag van de transfermarkt en ik kreeg een belletje van Marc of ik morgen iets te doen had. Hij had een gesprek in Erfurt over een transfer en zijn zaakwaarnemer was verhinderd. Dus ik stapte de volgende ochtend om 6 uur ‘s ochtends in de auto naar Erfurt. Tot in de avond hebben we besprekingen gehad.” Na een seizoen in Duitsland besluit Marc om terug te keren bij Helmond, waarna hij, na periodes bij De Treffers en vv UNA, een punt achter zijn carrière zet. Net als Hartmut kruipt ook bij Marc het trainersbloed en hij begon als assistent bij vv UNA. Sinds dit seizoen is hij zowel hoofdtrainer van De Valk 1 in Valkenswaard, 2e klasse, als jeugdtrainer bij FC Den Bosch O15.

Trainerschap
“Ik ben een trainer die graag dominant voetbal speelt. Hoge pressing en vanuit balbezit denken. Het is voor mij belangrijk om in de groep te staan en echt een goede binding hebben met de gehele groep, ook de spelers die er naast staan. Dat is toch iets wat ik zelf als speler soms gemist heb. Ik ben ook wel veeleisend als trainer, dat komt ook omdat ik dat van mezelf ook altijd was en nog steeds ben.”
Naast het trainerschap heeft Marc ook nog een eigen voetbalschool, MH voetbaltrainingen & clinics, waar Marc en zijn team de nieuwe lichting voetballers wil overbrengen wat er gevraagd wordt in het professionele voetbal.

Hartmut: “Als vader ben ik heel trots op Marc. Hij was een voetballer die het van zijn goede inzicht en pass moest hebben, maar ook zijn voorzetten en standaardsituaties waren goed. Natuurlijk had hij ook wel mindere punten, maar dat heeft iedere speler. Als iedere speler compleet was, was iedereen Messi geweest. Door Marc heb ik ook een beetje kunnen proeven aan de carrière die ik misschien had kunnen hebben, al was dat natuurlijk nooit de insteek.”
Marc is zelf ook zeker tevreden met zijn carrière: “Natuurlijk zijn er wel dingen geweest waarvan ik later dacht dat ik dat anders had kunnen doen. Maar mijn fouten hebben mij ook gemaakt en gebracht waar ik nu ben en wat ik nu heb. Dus ja, ik had zeker dingen anders kunnen doen, maar ik zou het nooit veranderen.”

‘Cluppie’
Hartmut werkt nu in het Schepers Ziekenhuis in Emmen in de apotheek, maar volgt Heracles nog wel qua uitslagen, alleen wel in mindere mate. “We hadden veel activiteiten met oud-Heracles, we voetbalden nog veel. Maar dat ligt nu allemaal stil, helaas.”
Ook Marc volgt nog steeds zijn ‘cluppie’. “Natuurlijk kijk ik anders naar Heracles dan naar andere clubs. Het is toch de club waar alles begonnen is voor mij. Voor het eerst meetrainen bij een BVO in de jeugd, mijn eerste contract, mijn debuut in betaald voetbal. Ik heb de overgang van de Bornsestraat naar het Polman Stadion meegemaakt, het kampioenschap in de Gouden Gids Divisie en ik heb ze zien groeien naar een club die niet meer weg te denken is uit de Eredivisie. Mijn eredivisiedebuut was in het zwart-wit en dankzij dat zwart-witte shirt heb ik mijn debuut mogen maken bij Jong Oranje. Heracles is nog altijd mijn ‘cluppie’.”