Rob Maas: Brabantse Balveroveraar

“We hebben een type-Maas nodig!” Een uitspraak die ieder seizoen wel weer voorbij komt onder de supporters. Maar wat houdt zo’n type dan precies in? Dat kan maar één iemand beantwoorden en dat is de huidige assistent trainer van het Franse Olympique Lyon; Rob Maas.

Via de amateurclubs De Meteoor Tuindorp en RPC Eindhoven kwam Rob op zijn dertiende terecht in de jeugd van het grote PSV. Toch heeft hij nooit een officieel debuut mogen maken voor de topclub uit de lichtstad. “Het is de club waar ik mijn eerste contract heb getekend. Het eerste elftal was heel sterk, het seizoen voordat ik aansloot bij het eerste wonnen ze de Europacup I. Ik heb een aantal keren op de bank gezeten en ook mogen spelen tijdens een internationaal toernooi. Maar uiteindelijk werd ik verhuurd aan FC Eindhoven.”

Brabantse transfer
“Het voelde in het begin als een teleurstelling om verhuurd te worden, het is toch het kleine broertje. Maar het was de beste stap die ik heb kunnen nemen op dat moment.” Bij de blauw-witten beleefde Rob zijn vuurdoop in het betaalde voetbal, in een uitwedstrijd bij NAC Breda die helaas met 3-1 verloren ging. Gaandeweg het jaar ontwikkelde Rob zich steeds meer, mede door een bijzondere mentor op het veld. “Ik kreeg veel tips van Hans Kraaij Jr., geen verkeerde leerschool. Het was voor mij sowieso een jaar om te vlammen en mij te laten zien. En dat lukte.”

Dankzij een tip van diezelfde Hans Kraaij Jr. aan Piet Kipping, de technische man bij RKC Waalwijk, verhuisde Rob naar Waalwijk. “Een echte familieclub, qua sfeer te vergelijken met Heracles. Het is er gemoedelijk met korte lijntjes.” Het team bestond toen uit spelers die later ook nog terug te vinden zijn in de voetballerij. Marcel Brands, Marco Boogers, Ricardo Moniz en Stanley Brard waren teamgenoten van Rob, maar ook oud Heraclied Ray Richardson werd tegelijk met hem binnengehaald.

Zelf heb ik één beeld van Rob Maas bij RKC en dat is het weglopen met een goedkeurend knikje na een grandioze stiftgoal van Dennis Bergkamp in de wedstrijd tussen RKC Waalwijk en Ajax “Haha, ja daar word ik wel eens op aangesproken. Het was dat het de 0-3 of 0-4 was, anders had ik niet zo gereageerd. Alleen aan dat doelpunt kon je al zien dat hij een hele grote zou worden. Dat hele Ajax was toen op weg om een gouden generatie te worden.”

In de hekken
In Waalwijk wist hij een dusdanige indruk te maken dat Feyenoord, op dat moment regerend landskampioen, voor hem kwam. “Het was een droomstap voor mij. Na hun landskampioenschap hadden ze maar één aankoop, dat was ik.” In Rotterdam maakte Rob ook kennis met iemand waar hij in de toekomst veel mee te maken zou krijgen; Peter Bosz.

“Bij de training was het direct kennis maken met hem. Na het eerste duel tussen ons lag ik in de hekken, haha. Daarna was het andersom.” De ploeg van trainer Willem van Hanegem was een hecht collectief en om daar tussen te komen was niet makkelijk. “Je moest wel je mannetje staan in de ploeg, hoewel dat niet altijd makkelijk was. Het was een echte vriendengroep waarin speler één tot en met speler achttien allemaal gelijkwaardig waren.”

In de drie seizoenen in Rotterdam wisten ze de landstitel niet nog eens binnen te slepen, maar wel tot tweemaal toe de KNVB Beker te winnen. “Dat was geweldig! De eerste keer was tegen NEC waarbij ik in de rust in mocht vallen. Dat voelde heel bijzonder. De tweede finale was tegen FC Volendam, maar toen zat ik de gehele wedstrijd op de bank. Die prijs voelde in het begin wel minder tastbaar voor mijzelf, maar ik heb in de weg naar de finale zeker wel mijn aandeel gehad. Dus later voelde het ook wel als een prijs voor mij.”

Na drie seizoenen kwam er een einde van Rob zijn periode bij de club op Zuid. “Zelf was ik er wel klaar mee, de club misschien ook wel. Gaandeweg het seizoen zat er wel eens een Duitse trainer voor mij op de tribune.” Die trainer was Ernst Middendorp van Arminia Bielefeld. Hij wou Rob Maas graag aan zijn selectie toevoegen en in de zomer van 1996 gebeurde dat dan ook.

Nach Deutschland
Het eerste seizoen wisten ‘die Arminen’ als promovendus op een keurige 14e plek te eindigen in de Bundesliga. Maar in het tweede seizoen liep het wat minder soepel en wisten ze degradatie niet te ontlopen. Rob kon gratis vertrekken uit Bielefeld en werd dankzij Hertha BSC voor het hoogste niveau in Duitsland behouden.

“Berlijn is een prachtige, groene stad en Hertha speelde in een prachtig monumentaal stadion. Sportief was dat voor mij geen hele mooie periode. Al met al ben ik daar 2 jaar geblesseerd geweest, waarna ik mezelf heb terug moeten knokken in het elftal. Dat gebeurde alleen op een verkeerde manier.” Hij wist in vijf seizoenen nooit echt een vaste waarde te worden. 47 wedstrijden speelde hij maar in die vijf jaar, waarvan 19 in het seizoen 2001/2002.

In 2003 liep zijn contract af en trok hij naar MSV Duisburg in de 2e Bundesliga. “Ze hadden plannen om te promoveren naar de Bundesliga en dat sprak me aan. Voor de stad hoefde ik het niet te doen, want die is niet mooi als bijvoorbeeld Berlijn.” Het eerste seizoen was hij nog een vaste waarde bij Duisburg, maar in het tweede seizoen werd dat minder. “Mijn contract liep na het tweede seizoen, waarin we promoveerden naar de Bundesliga, af. En ik vond het wel goed geweest in Duitsland. Toen belde Peter.”

Brabants Almelo
Zijn oud teamgenoot was inmiddels hoofdtrainer bij Heracles en wilde Maas er perse bij hebben. “Op dat moment ben ik richting Almelo gereden. Toen ik de auto bij het stadion neerzette, werd er op mijn raam getikt door iemand die me zei dat ik bij het verkeerde stadion stond. De Bornsestraat was het enige stadion waar ik tot dat moment gespeeld had tegen Heracles. Maar ze zaten al een aantal jaar in het Polman Stadion, haha.”

Voor iemand met zoveel ervaring op het hoogste niveau in Duitsland en Nederland was Heracles niet zozeer een logische stap. “Peter was voor mij de grootste factor waarom ik naar Almelo kwam. Met mijn leeftijd, ik was op dat moment 35, moest ik nog wel even door de ballotage commissie bij Jan Smit. Dat ging allemaal goed en ik tekende een contract voor één jaar.”

Uiteindelijk werden dat drie seizoenen. “Almelo was echt een streek naar mijn hart waar ik mij enorm thuis heb gevoeld. Het voelde een beetje Brabants, waar hard werken gewaardeerd wordt. De fans waren ook altijd betrokken en je voelde ook altijd hun dankbaarheid voor de strijd die je leverde.” Die fans zoeken ieder seizoen nog steeds naar een ‘type-Maas’. “Dat maakt me trots om te horen. Dat ik zo’n positieve indruk heb achter gelaten. Ik was een type die wist dat hij niet de snelste was, maar wel snel kon denken. Dus zette ik mijn medespelers zo neer dat ik, en de rest van het team, niet in de moeilijkheden hoefde te komen. Dat neerzetten ging niet altijd aardig, maar ik deed het altijd om het team te helpen.”

Terug in Waalwijk
Op 38-jarige leeftijd wisselde hij nog een laatste keer van club. “Bij RKC kon ik nog een rol gaan spelen, iets wat ik nog graag wilde. Het was een hele mooie afsluiting met de promotie naar de Eredivisie.” Na dat seizoen hield Rob het voor gezien als voetballer, maar RKC bood hem direct de volgende stap in zijn carrière aan. “Via de club kon ik voor mijn trainersdiploma gaan, assistent worden van Ruud Brood en tevens trainer worden van de beloften ploeg.”

Als lid van de technische staf maakte hij een periode mee waarin RKC te groot was voor het servet, maar te klein voor het tafellaken. Een jaar na de promotie naar de Eredivisie degradeerde de club rechtstreeks naar de Eerste Divisie. Vervolgens werden ze een seizoen later kampioen in diezelfde divisie. “Na de degradatie in 2014 was de club dicht bij een faillissement. Mo Allach trok van RKC naar Vitesse en wilde mij meenemen. Dat kwam de club ook wel goed uit, omdat ze mij eigenlijk niet meer konden betalen.”

Hoofdtrainer
Bij Vitesse kwam hij, niet voor het laatst in zijn carrière, Peter Bosz tegen. Rob sloot aan als assistent bij de Arnhemmers, totdat Bosz samen met Krüzen in 2016 vertrok naar Maccabi Tel Aviv. Maas werd gepromoveerd tot hoofdtrainer van Vitesse. “Het plan was dat ik na dat seizoen hoofdtrainer zou worden, maar door het vertrek van Peter en Hendrie kwam dat allemaal eerder. Het was een wereld van verschil met het leven van een assistent trainer. Het aantal beslissingen dat je maakt wordt veel groter, iedereen wil wat van je. Als assistent kan je je nog wel eens verstoppen, maar dat gaat als hoofdtrainer niet. Het is niet te vergelijken.”

Aan het einde van het seizoen scheidden de wegen van Vitesse en Maas. Bij Cambuur Leeuwarden zagen ze in hem een nieuwe coach die de club, na hun recente degradatie, terug kon brengen naar de Eredivisie. “In Leeuwarden waren er binnen de club nog veel emoties na de degradatie. Ze wilden graag dat ik resultaten boekte en dat lukte niet genoeg. We speelden attractief voetbal en creëerden veel, maar die bal moet er uiteindelijk wel in. En dat heeft me snel de kop gekost.” Na 11 wedstrijden hield het op voor Maas als hoofdcoach bij de Friese club.

“In de setting waarin ik nu bij Olympique Lyon zit samen met Peter, Hendrie en Terry Peters ben ik heel tevreden en hoef ik niet persé weer hoofdtrainer te worden. Maar zeg nooit nooit.” Met de vertrekkende Frank Wormuth bij Heracles komt er wel een mogelijkheid voorbij. “Ik heb altijd een goed gevoel over gehouden bij de club, maar ik denk niet dat het op dit moment iets voor mij is. Maar wie weet, als Peter een nieuw avontuur aan gaat, hoe ik er dan in sta.”

Midden-Oosten
Een jaar na Leeuwarden landde Rob in Israël waar hij assistent werd van Fred Rutten bij Maccabi Haifa. “Ik wilde graag naar het buitenland, een andere cultuur proeven. Mo Allach kwam bij Maccabi terecht en vroeg of ik mee wilde. Maccabi Haifa is in Israël een beetje te vergelijken met Feyenoord. Ze hebben bloedfanatieke supporters, er is sowieso veel emotie in de sport in het land.” Na anderhalf jaar ging Maas vanuit Israël naar Al-Jazira in de Verenigde Arabische Emiraten om als assistent trainer van Damiën Hertog aan de slag te gaan. Vervolgens ging hij naar Al-Nassr in Saudi-Arabië om als beloften trainer aan de slag te gaan. “Peter Bosz wilde me toen naar Bayer Leverkussen halen, maar moest toen nog wachten.”

In de zomer van 2020 sloot hij aan bij het duo Bosz en Krüzen in de BayArena. “Een geweldige club in een dito competitie. Toen ik jong was keek ik altijd al Sportschau om de wedstrijden van de Bundesliga te kijken. In Leverkussen kreeg ik de taak om mij op de standaardsituaties te focussen.” Dat wierp zijn vruchten af met 22 doelpunten uit stilstaande situaties in zeven maanden tijd.
“Het mooie aan de Bundesliga is ook dat het altijd vol zit in de stadions, daar doe je het toch ook voor. Het hield helaas op bij Bayer, maar ik denk wel dat we daar herinnerd worden voor ons attractieve voetbal.”

Zoals gezegd zit Rob tegenwoordig bij het Franse Olympique Lyon. “Sinds het nieuwe stadion heeft de club nog geen prijs gewonnen, maar het is en blijft een gigantische club. Waar je ook speelt of rijdt, er zijn altijd wel fans van Lyon te vinden.” Toch staat de club in de middenmoot, iets waar de club niet hoort te staan volgens velen. “Ook wij vinden dat de club niet staat waar het hoort te staan, maar het heeft zo zijn redenen. Komende wedstrijden zullen wij gewoon resultaten moeten boeken, anders krijgen wij ook het deksel op de neus. Zo werkt dat in de voetballerij.”