Rob Friend: Canadese Clubeigenaar

Leicester City schreef in 2016 een eigen voetbalsprookje door binnen twee jaar van kampioen in de Championship naar kampioen in de Premier League te gaan. ‘The Foxes’ waren daarmee voor het eerst in hun 132-jarige bestaan de beste van Engeland. In Canada was er vorig jaar een club die, 3 jaar na de oprichting, het kampioenschap al wist te behalen. En laat de CEO van die club, Pacific FC, nu net een oud speler van Heracles Almelo zijn.

Rob Friend, in 2007 voor een half jaar verhuurd door Heerenveen aan Heracles, werd in 2018 benaderd door investeerders om een club op te richten. “De Canadese Premier League werd opgericht om voetbal in Canada zelf te verbeteren. Een aantal investeerders kwamen bij mij met de vraag of ik betrokken wilde zijn bij het opzetten van een nieuwe club.” Vancouver werd de plaats waar Pacific FC zich ging vestigen, maar daarmee was pas de eerste stap gezet. “Er was geen kantoor, geen infrastructuur, eigenlijk was er niks. We begonnen echt op het nulpunt.”

Vanaf dat nulpunt werd er gebouwd aan een team, onder leiding van andere oud-Eredivisie spelers. “Het eerste jaar stond Michael Silberbauer (ex-Utrecht) voor de groep. Vanaf 2019 hadden we Pa-Modou Kah (ex-RODA JC) als hoofdtrainer. Dat was niet omdat we Eredivisie invloeden willen hebben bij onze club, met James Merriman hebben we nu bijvoorbeeld een Canadees als trainer. Het gaat ons erom dat we een coach hebben die zelf gespeeld heeft, ervaring heeft op het hoogste niveau. Daarmee ben je naar de groep ook een sport rolmodel.”

Ervaring
Een speler met ervaring op het hoogste niveau, daarmee had Rob het ook over zichzelf kunnen hebben. De Canadese spits heeft bij een aantal grote clubs onder contract gestaan, waaronder Borussia Mönchengladbach, Los Angeles Galaxy en Eintracht Frankfurt. Maar zijn Europese carrière begon in Noorwegen. “Vanuit Amerika ging ik naar Noorwegen om voor Moss FK te voetballen. Het culturele verschil tussen Amerika en Noorwegen is groot, maar ik had de ambitie om het te maken in het profvoetbal. En in Scandinavië heerst wel de zelfde sfeer en cultuur als in Canada, waardoor ik minder problemen kende dan bijvoorbeeld Amerikaanse voetballers.”

Via Moss FK en Molde kwam Rob terecht in Nederland. SC Heerenveen zag in hem de ideale aanvalspartner voor de nachtmerrie spits voor iedere Heraclied, Afonso Alves. “Hij was ongelooflijk. We hadden sowieso een goede ploeg in dat jaar.” De Friezen hadden naast Friend en Alves ook spelers als Bosvelt, Bradley en Sulejmani onder contract. “Er lag wel wat druk op mij, maar voor mijn gevoel deed ik het nog niet zo slecht. Ik wist in mijn eerste 4 maand vijf keer te scoren. Maar in januari kwam de mogelijkheid voorbij om verhuurd te worden aan Heracles en veel aan spelen toe te komen. Die greep ik.”

Zwart en wit
Sota Hirayama vertrok met heimwee terug naar Japan, waardoor trainer Ruud Brood een vacante positie had in zijn aanvalslinie. Rob wist dat hij de juiste keuze maakte op het moment dat hij het toenmalige Polman stadion binnen liep. “Het gevoel was meteen goed bij de club, echt een familie club. Maar de organisatie binnen de club was ook heel goed.” Brood gaf hem direct een basisplaats en dat veranderde het hele seizoen niet meer. De beste wedstrijd van Rob in het zwart-witte shirt was de thuiswedstrijd waarin hij twee keer het doel van Henk Timmer wist te vinden. Eigenlijk drie keer, maar helaas voor hem was er in die tijd geen VAR.

Het bleef voor Rob bij 13 wedstrijden in het Heracles shirt, maar het zwart-wit was hem goed bevallen. Nadat er in de laatste competitiewedstrijd van het seizoen tegen RODA JC met 7-0 wordt verloren, vertrekt Rob naar Borussia Mönchengladbach. “Van Christian Ziege, toentertijd technisch directeur van Borussia, kreeg ik te horen dat de beslissing om mij te halen was genomen tijdens die wedstrijd tegen RODA. Zo heeft die wedstrijd toch nog iets positiefs gehad.”

De club uit Mönchengladbach was het voorbije seizoen gedegradeerd uit de Bundesliga en wilde zo snel mogelijk terug. “Het Duitse voetbal voelde alsof het voor mij gemaakt was. De manier van voetballen was echt comfortabel voor een targetman als ik. In mijn eerste seizoen wist ik dan ook 18 keer te scoren.” Mede daardoor wist Borussia direct weer te promoveren naar het hoogste niveau. Ook daar wist hij met zeven doelpunten het net wel te vinden, tot acht wedstrijden voor het einde. “Een achillespees blessure, juist op het moment dat ik op de toppen van mijn kunnen was. Daarna had ik veel moeite om mijn vorm weer terug te vinden.”

Einde in Los Angeles
Duitsland bleef nog lang zijn strijdtoneel. Na Mönchengladbach speelde Rob nog voor Hertha BSC, Eintracht Frankfurt en 1860 München, waarna hij terug ging naar het Amerikaanse continent. Los Angeles Galaxy was zijn volgende en ook laatste club. “De manier hoe ik voetbalde begon zijn tol te eisen. Veel luchtduels, kopballen en opgelopen hoofdblessures werden me teveel. Uiteindelijk kreeg ik een serieuze aanval in mijn tijd bij Los Angeles met wazig zicht, misselijkheid en hoofdpijn. Die symptomen bleven zes maanden aanhouden.” De doktoren vertelden hem dat hij er serieus over na moest gaan denken om te stoppen met voetballen. “Die keuze heb ik direct gemaakt. Met drie kinderen en een mooie carrière achter de rug was dat de juiste keuze.”

Zoals gezegd is Rob dus niet verdwenen uit de voetbalwereld. Het eerste kampioenschap werd afgelopen seizoen behaald met Pacific FC en die smaakt naar meer. “We hebben een heel jong team en zijn vooral bezig om spelers zich te laten ontwikkelen. Na ons kampioenschap hebben we een aantal spelers kunnen afleveren in de MLS, wat een mooi compliment voor onze club is. Maar nu we de smaak van een titel te pakken hebben, willen wij er dit seizoen zeker weer voor gaan.” Daarnaast heeft Pacific FC zich met het behalen van de titel ook gekwalificeerd voor de CONCACAF League en zal daarmee voor het eerst continentaal voetbal gaan spelen.

Pacific in zwart wit
Pacific FC speelt zijn wedstrijden in een paars tenue. Maar was er, met Borussia Mönchengladbach en Heracles als voormalig club van Rob, ook een kans dat in Canada het zwart-witte zijn opwachting kon gaan maken? “Haha, daarin is mijn stem helaas niet de enige. In overleg met een marketingbureau en de andere investeerders zijn we bij deze kleuren gekomen. Maar we zijn ook bezig met een nieuwe club, dus wie weet?” Niet vlak na het interview speelde Pacific FC zijn eerste wedstrijd van het seizoen tegen Forge in een speciaal zwart en wit shirt. Toeval?

Met al dat werk aan het opzetten van de competitie en de clubs is het volgen van Heracles op een laag pitje komen te staan. “De uitslagen ontgaan me wel, maar ik werp van tijd tot tijd nog wel een blik op de ranglijst. Ook heb ik wel gezien hoe de club en het stadion gegroeid zijn. Het is én blijft een fantastische club en als ik ooit de mogelijkheid heb om een wedstrijd te bezoeken, zal ik dat zeker doen. Mijn kinderen willen ook graag zien wat voor een speciale club Heracles is.”