Ten Brink: al meer dan 70 jaar clubman en nog steeds een zwart-wit hart

We gaan terug naar de tijd dat RCH en VSV de top vormden in Klasse 1A, waarmee ze Ajax naar de derde plek veroordeelden. De tijd van Frans en Jac van der Veen, Willie Mos en Jan Kamphuis. De jaren ’50. In die tijd werd er een piepjonge lichting voor de leeuwen gegooid. Onderdeel van die lichting was Henk ten Brink. Vandaag spreken we met hem en zijn decennialange band met de zwart-witte familie.

Nadat Henk alle jeugdelftallen van Heracles heeft doorlopen, mocht hij zijn debuut maken op Spangen. “Mijn eerste wedstrijd in het eerste elftal was bij een Zilveren Bal-toernooi bij Sparta. In de halve finale speelden we tegen de Rotterdammers en wisten we ze te verslaan, maar helaas was Xerxes te sterk in de finale. Mijn eerste wedstrijd aan de Bornsestraat was tegen Enschedese Boys, waarin we vooraf kansloos werden geacht. Toch wisten we met een piepjong elftal te verrassen en met 3-2 te winnen.”

Twentse Profs
Dat piepjonge elftal ontstond indirect door het opstarten van de Nederlandse Beroeps Voetbal Bond, een organisatie die spelers betaalde om te voetballen, in tegenstelling tot de KNVB. Dat bleef namelijk vasthouden aan de amateurstatus van de sport. In deze regio werden de Twentse Profs opgericht en zij plukten bij meerdere ploegen in Twente spelers weg. Heracles werd één van de voornaamste slachtoffers van deze club.

In totaal gaan er zes spelers van Almelo naar Hengelo toe: Jan Hofman, Coen Schonewille, Frens en Jac van der Veen, Lambert Toren en ook Henk, hoewel hij het na een paar maanden al voor gezien houdt. “Het was best zwaar. We hadden een Hongaarse trainer (Julius Hüber, red.) die dol was op lopen. Hij liet ons helemaal kapot lopen op de tribunes van wat nu het FBK-stadion is. Maar het was echt wel een prachtige competitie. Spelers als Frans de Munck, Cor van der Hart en Kees Rijvers kwamen opeens naar Hengelo. Daarvoor kwamen veel supporters naar het stadion.”

Terugkeer
Henk kwam zoals gezegd na een paar maanden weer terug naar Heracles waar hij met veel grote namen samen voetbalde. Hij vormde zowel binnen als buiten het veld een goed koppel met Steve Mokone. “Ik kwam vaak bij Hotel Tijink om hem op te halen en hem wegwijs te maken in Almelo. We zijn ook wel eens samen naar de boerderij gegaan waar Gerda, mijn vrouw, toen woonde.” Dat de eerste donkere speler op de Nederlandse velden in Almelo voor aparte situaties zorgde, kan Henk ook wel bevestigen. “Mijn schoonmoeder had nog nooit een donkere man gezien. ‘Mag ik hem over zijn hoofd aaien?’ vroeg ze op een gegeven moment.” Helaas waren het niet altijd positieve situaties. “Darius Dhlomo en Mokone hadden het elftal uitgenodigd voor een feestje in hun appartement. Ze hadden allemaal eten en drinken gehaald, maar Gerda en ik waren de enigen die op kwamen dagen.”

Met Mokone en Ten Brink, maar ook spelers als Joop Schuman, Isie Greving en Rein Koers, weet Heracles in 1958 het kampioenschap binnen te halen in de tweede divisie. Een seizoen later heeft Henk voor zichzelf besloten dat hij weg wil. “De trainer van toen, Jan Bijl, besloot om meer spelers van buitenaf te halen. De lichting waarin ik doorbrak kreeg minder speeltijd en zocht hun heil ergens anders. Ik heb hetzelfde besluit genomen om het ergens anders te proberen.” Een bod van Leeuwarden werd nog afgeslagen, maar toen ook Go Ahead Eagles een reëel bod niet geaccepteerd zag worden besloot Henk naar het bestuur te stappen. “Ik hoorde van het aanbod en ben toen naar Frits van den Elst gegaan en heb hem gezegd ‘Je accepteert dit bod of ik stop ermee!’. Gelukkig besloot hij het eerste te doen.”

Afsluiting
Henk vertrok naar Deventer voor 17.500 euro en had daar een hele fijne tijd. “Het was een gezellige en familiaire club. Na wedstrijden gingen we vaak met de ploeg nog even naar de Chinees of naar de kroeg. Als trainer hadden we František Fadrhonc, die later nog bondscoach werd. Dat was, samen met Richmond, de beste trainer die ik in mijn carrière heb gehad.” Het hoofdstuk Go Ahead Eagles kwam in 1962 tot een einde, maar niet door prettige omstandigheden. Een ongeluk met zijn vrouw zorgde er voor dat Henk dichterbij zijn huis in Hengelo wou zijn om te kunnen helpen. Hij kwam terecht bij Tubantia in Hengelo, de club die uit de restanten van de Twentse Profs overeind bleef. “Het was wel heel anders, de mensen waren wat meer kak. Zo stonden ze ook bij de buitenwereld bekend.” Hij bleef vier seizoenen in Hengelo waarna hij vertrok naar PEC Zwolle waar hij zijn profcarrière afsloot. “In Zwolle werd ik altijd rechtsback neergezet, niet een positie waar ik voorheen vaak speelde. Maar ik redde me daar en toen ik aangaf dat ik wou stoppen wilden ze mij echt niet kwijt.”

Trainer
Als speler/trainer ging hij aan de slag bij het Hengelose Achilles ’12, waar hij zijn trainersdiploma haalde en de A-jeugd training gaf. Daarna kwam hij bij vv Den Ham binnen om na 4 seizoenen en een kampioenschap binnen te komen bij c.v.v. Oranje Nassau in Almelo. “Bij ON ben ik tot tweemaal toe gepromoveerd met het eerste elftal.” Dat Henk veel bij de voetbal was, merkte Gerda ook. “Bij de bevalling van onze dochter werd Henk nog uit de kleedkamer gehaald bij ON.” Na Oranje Nassau maakte hij een uitstap naar PH waar hij ook samenwerkte met Manuel Sanchez Torres, toekomstig voetballer van Heracles.

Vier seizoenen later ging Henk weer terug naar Oranje Nassau, terwijl hij tegelijk conditietrainer werd bij korfbalclub AKC. “We wisten met AKC de finales van het Nederlandse Kampioenschap te halen. Toen gingen we met een aantal bussen naar Ahoy in Rotterdam, dat was echt een hele belevenis.” Na deze periode wist hij nog een promotie veilig te stellen bij DOS’37 in Vriezenveen. Dat betekende niet dat de loopbaan van Henk in het voetbal erop zat.

Scout
“Wij, Bennie Bartelink en ik, werden door Arie Stehouwer gevraagd of we de scouting op ons wilden nemen. Natuurlijk wilden wij dat, we waren allebei jongens van de club. Na het overlijden van Bennie pakte Herman Tiesselink de scouting samen met mij op. Daarnaast werden we teammanager van de B-jeugd.” In die tijd had Heracles nog een eigen jeugdopleiding in plaats van een gezamenlijke met de buurman. “Gertjan Verbeek was van mening dat een samenwerking met FC Twente het beste zou zijn. Dat terwijl onze eigen jeugd qua organisatie gewoon goed was en we een betere jeugd hadden, dat heb ik hem ook laten weten. Later zei ik het ook in een artikel in de media. Daarvoor werd ik op het matje geroepen door Verbeek.”

Ook als scout heeft Henk veel meegemaakt. “We gingen alle wedstrijden af met alleen reiskostenvergoeding. Ook kwamen Bennie en ik vaak bij de jeugdopleiding, hoewel we het gevoel kregen dat er steeds meer op ons neergekeken werd vanuit de mensen daar. Hoewel, toen Erik ten Hag nog Hoofd Jeugdopleiding was, werden we altijd welkom geheten. En nu is Ron Jans ook weer zo’n persoon die je je welkom laat voelen als je langskomt.”
In al die jaren als scout heeft Henk ook een hoop goede voetballers voorbij zien komen. Zo zag hij rond de eeuwwisseling ook een speler rondlopen van wie hij het scouting rapport snel naar de club bracht. “We zaten bij een jeugdwedstrijd van FC Groningen en daar liep een zestienjarige buitenspeler. We wisten direct dat we hem moesten hebben, zo technisch begaafd en snel. Helaas wilde Heracles er niet aan.” Het ging hier om niemand minder dan Arjen Robben.

Nadat de organisatie van de scouting geprofessionaliseerd werd door Heracles heeft Henk, op aandringen van Guus van Lenthe, nog vijf jaar de ballenjongens begeleid in het Polman Stadion. “In die periode merkte ik ook weer wat een warme club Heracles was. Ik lag op een gegeven moment in het Meulenbelt. Daar werd ik gebeld door Toussaint en vroeg hij hoe het met me ging. Ook ben ik eens bij hem langs geweest, toen zat zijn vader daar. Die wilde me graag weer eens spreken omdat we vroeger, toen hij bij NEC voetbalde, tegen elkaar gespeeld hadden.”

In coronatijd kon hij helaas, net als alle anderen, niet meer naar zijn club. Maar hij wil graag weer rondlopen op Erve Asito. “Het blijft de warme en mooie club, omdat het altijd goed is omgegaan met oud spelers. Wat dat betreft is de club één belangrijke regel nooit vergeten: een club zonder verleden heeft geen toekomst.”