Willem Hoevers: Helpende Hand van Heracles

Terwijl het buiten met bakken uit de hemel komt zit ik, onder het genot van een bakje koffie, te luisteren naar Willem Hoevers. Twintig jaren heeft hij bij Heracles Almelo gelopen en daarin heeft hij zowel bij de club als in zijn privéleven veel meegemaakt. Vandaag praat ik met Willem Hoevers over die jaren, voetbalhumor en Kans voor een Kind.

In de tijd dat Willem bij de club kwam, was de situatie heel anders dan dat die nu is. “Heracles had geen rode cent op dat moment, maar zochten wel iemand als verzorger. Jan Hammink, die ik nog kende van de rugby, nam contact met mij op toen ik verzorger was bij PH.” Het was in die tijd heel roerig voor Willem.

Tien jaar lang was hij aan het strijden tegen kanker. Een strijd waarbij de dokters hadden aangegeven dat het gestreden was. “Ze gaven mij geen goede levensverwachting, ik zou nog geen 39 jaar worden. De kanker kwam iedere keer terug en we hebben toen besloten een stuk long weg te halen. Toen ik daarvan hersteld was, dreigde ik afgekeurd te worden om te werken.” Om de kosten te drukken voor de club werd hij vanuit de Soweco ‘verhuurd’ aan Heracles.

Het was niet alleen het eerste elftal waar Willem zijn diensten aan verleende. Ook de jeugdopleiding viel onder zijn functie. Zoveel werk was niet altijd makkelijk. “Met diagnoses stellen was het soms wel wat lastig. Maar gelukkig werd ik geholpen door Joop Leidekker (fysiotherapeut, red.) wanneer er trainingen waren. En soms was de clubarts er, hoewel ik hem ook kon bellen als ik iets niet wist.”

Vuurdoop
Het allereerste trainingskamp van Willem bij de club komt hij erachter hoe de voetbalhumor werkt. In een hotel in Appelscha geeft trainer Henk ten Cate na de training aan dat er gebruik gemaakt mag worden van de sauna’s, mochten spelers dit willen. “Geen van de spelers wilden dus besloot ik te gaan. Handdoek, korte broek en mijn bril mee. Maar toen ik de sauna uit kwam waren al die dingen weg.”

Hij kon natuurlijk niet in de sauna blijven. “Buiten de sauna lag een tuin. Maar helaas hielden de bosjes op bij de midgetgolfbaan , waar mensen aan het spelen waren.” Ook het aangrenzende terras zaten mensen te genieten van een drankje, tot daar een naakte man zijn oversteek waagde. “Ik wilde me niet laten kennen, dus ben aan de bar gaan zitten en heb een dubbele whisky besteld. De barvrouw wist niet helemaal wat ze er mee moest.” Toen hij daarna naar zijn kamer ging, werd er na twee minuten op de deur geklopt. “Stond Pattinama voor de deur, ‘Kale, voor mij kan je niet meer kapot!’. Mooi toch.”

De financiële situatie bij de club in de jaren ’90 zorgde ook voor aparte situaties. Situaties waarin je nu kunt zien van hoever de club eigenlijk is gekomen. “Aan de Bornsestraat hadden we in de kleedkamer een bad die ik aan het begin van de wedstrijd moest vullen, zodat deze op tijd klaar was.” Dit tot ongenoegen van Gerard Tusveld, de toenmalige voorzitter. “Hij kwam de kleedkamer in en vroeg me ‘Willem, moet je dat nu al vullen? Kan dat niet in de rust?’ Dus ik vertelde hem dat het bad dan maar een klein beetje water zou bevatten.”

Maar Tusveld wilde het fijne er van weten. “Toen moest ik met hem meelopen naar de meterkast om de standen vóór en ná het vullen van het bad te controleren. Niet alleen om het verbruik van het bad te checken, maar ook om zeker te zijn dat de Cogas ons niet belazerde.” Het was sowieso geen fijne relatie tussen de Cogas en Heracles, vertelt Willem. “Er werd wel eens vanuit de wedstrijd naar de Cogas gereden met een gedeelte van de omzet om het licht nog te betalen.”

Vreemde situaties
De tijden veranderden en de club werd gezonder, verhuisde naar het Polman Stadion en promoveerde naar de Eredivisie, allemaal samen met Willem. En die periode bracht ook weer andere situaties mee, zoals buitenlandse spelers die moeite hadden hun draai te vinden. “Met kerst heb ik Sota Hirayama drie dagen in huis gehad. Hij woonde alleen boven een Chinees restaurant en mijn vrouw zei tegen mij ‘Haal hem maar op!’ Toen heeft hij hier op zo’n dik luchtbed geslapen.” Met behulp van Japans-Nederlandse woordenboeken hebben ze zich gered en de feestdagen voor Hirayama onvergetelijk gemaakt.

Ook Kwame was natuurlijk geen onbekende bij Willem. De Ghanese stofzuiger had een speciale band met Willem, iets dat bij ieder doelpunt geuit werd met een kus op het kale hoofd van de verzorger. “Kwame was een soort kind van mij. Ik hielp hem met alles. Als ze bijvoorbeeld op vakantie gingen bracht ik ze altijd naar Schiphol.” Maar het bleef niet alleen bij Schiphol. “Toen zijn vrouw zwanger was vroeg hij of ik hem wilde helpen met een afspraak bij de verloskundige. ‘Tuurlijk!’ zei ik, maar ik moest ook mee van hem. Eenmaal in de wachtkamer werd duidelijk dat hij er ook vanuit ging dat ik mee de kamer in ging. Nou dat heb ik maar niet gedaan.”

Kans voor een Kind
Naast Heracles heeft Willem ook nog een andere passie in zijn leven: Kans voor een Kind. Opgericht door Willem, zijn schoonvader (de bekende biljarter Ben Velthuis) en Anno Oude Engberink, vervult de stichting inmiddels tussen de 80 en 100 wensen van kinderen die het fysiek, mentaal of sociaal zwaar hebben. “Het idee ontstond toen ik tijdens mijn behandelingen op het ziekenhuis veel rondliep op de kinderafdeling. Ik wilde graag wat betekenen voor ze en met hulp van mijn vrouw, mijn schoonvader en vele anderen hebben we de stichting zover gekregen.”

Inmiddels is de naam Kans voor een Kind algeheel bekend en lopen er 30 vrijwilligers bij de stichting die hun werk met veel liefde doen. “Ik ben trots dat we al zoveel bereikt hebben, vanuit de Businessclub van Heracles naar waar we nu zijn. Dat we nu benefietavonden hebben kunnen organiseren waarbij Tom Egbers de presentatie doet en we prijzen kunnen veilen als een rondleiding in het Torentje in Den Haag, voetbalclinic van Koeman of tickets voor de finale van de Champions League en Uefa Cup, dat was toen nog niet voor te stellen. En dat we ook al zoveel hebben kunnen betekenen voor al die kinderen, geweldig!”

Bewustwording
Ook bij het ROC van Twente is Willem heel betrokken. “Voor Assist kom ik graag vertellen over mijn verhaal. Hoe ze mij eigenlijk hadden afgeschreven en waar ik nu ben. Dat is voor iedereen ook bereikbaar, die jongeren moeten alleen soms te horen krijgen dat ze er toe doen.” Naast zijn verhaal vertelt hij ook graag anekdotes over zijn tijd bij de club. “Het is toch veel leuker om te horen dat we bijvoorbeeld een naakte Peter Reekers vastgebonden hebben op de massagetafel en op het veld hebben gezet, in de winter. Dat horen jongeren liever dan welk kantoor waar is. Dat ik daarna vertel dat hij als wraak de volgende dag in mijn schoenen heeft gescheten is altijd een mooi toetje voor ze.”

“We zijn nu ook weer bezig voor Sport en Bewegen van het ROC van Twente om, rondom de Enschedese marathon, een soort sponsorloop op poten te zetten voor de studenten. De laatste keer in 2019 kwamen de studenten met het idee om een bankrekening te openen en gewoon Tikkies rond te sturen.” En dat is iets wat Willem liever wil dan het financiële: bewustwording creëren. “De grootste winst is wanneer jongeren er bewust van worden dat gezondheid niet vanzelfsprekend is.”

Natuurlijk volgt Willem de club nog steeds en heeft hij nog contact met mensen van de club. “Ik heb nog altijd contact met Gertjan Verbeek, Hendrie Krüzen en Robbie Alfen en rondom iedere wedstrijd app ik altijd even Tom Egbers. Elkaar even succes wensen of de wedstrijd bespreken.” Iedere thuiswedstrijd is Willem te vinden in het stadion, maar uitwedstrijden zit hij thuis voor de buis. “Met mijn tong tussen mijn tanden zit ik dan bloedfanatiek naar de wedstrijd te kijken. En als ze dan scoren is het net een kermis hier thuis.”