John ter Mors: Enschedese Twente Beul

Voor iedere Heraclied is het een droom om het zwart-wit over de schouders te mogen dragen en voor onze club te scoren tegen de grote rivaal uit Enschede. Maar wat nou als je uit Enschede komt, in Enschede werkt en voetbalt voor Heracles? Hoe reageer je als je scoort tegen de club uit je geboortestad? Het gebeurde John ter Mors.

In het weekend speelde hij bij de club die door zijn opa opgericht was: Victoria’28 in Enschede. Maar uiteindelijk kwam hij bij Sportclub Enschede terecht, waar hij furore maakte in de punt van de aanval. „Bij SC Enschede stond ik samen met Jan Jeuring in de spits, waar ik veel van leerde. Er kwam veel publiek op af, waarbij ook de nodige scouts zaten. Één van hen was van Heracles en die zag het wel in mij zitten. Als voetballer wil je toch altijd het hoogste nastreven dus ik koos ervoor om voor Heracles te gaan voetballen”

40 jaar lid
In 1983 terecht bij ons Heracles en voelde direct dat het een warm bad was. „Mijn hart was snel om na de keuze voor Heracles. De binding tussen spelers en supporters was toen al goed, we liepen door elkaar in het spelershome. En eigenlijk is dat goede gevoel nooit weggegaan. Sterker nog, ik ben nog steeds lid van de club. In 2023 zal ik 40 jaar lid zijn van Heracles.” In die tijd was het gebruikelijk dat je naast voetballen ook een andere baan had, er waren weinig spelers in Nederland die hun brood konden verdienen met alleen voetballen. John was naast trotse Heraclied postbode bij de PTT.

In het hol van de leeuw, Enschede, liep hij zijn rondes. Dat viel niemand in het begin op, omdat de rivaliteit tussen Heracles en FC Twente toendertijd bijna niet bestond. De Almelose zijde bivakkeerde al jaren op het één na hoogste niveau, terwijl de ploeg uit Enschede bijna altijd op het hoogste niveau speelde. Bijna altijd, want in het seizoen dat John bij Heracles terecht kwam was Twente genoodzaakt om, na een degradatie, een seizoen in de Eerste Divisie door te brengen. „Veel mensen weten dat niet, maar ik heb in dat eerste duel op het Diekman ook al gescoord tegen Twente.” De allereerste competitiewedstrijd dat seizoen was uit tegen Twente. In de 71e minuut wist John de gelijkmaker tegen het net te krijgen.

Middelvinger
Twee seizoenen later mochten de twee ploegen het weer tegen elkaar opnemen, nu in de Eredivisie. Het jaar nadat de rode buurman gepromoveerd was, wist Heracles ook te promoveren naar het hoogste niveau. Daarmee stond de Twentse derby weer op het programma en daarin wist John tweemaal tot scoren te komen. „Voor de wedstrijd had ik wel zenuwen. In de eerste divisie had ik al wel tegen ze gescoord en ook voor SC Enschede in een oefenwedstrijd wist ik het doel wel te vinden tegen Twente. Maar dit was natuurlijk de Eredivisie.” Vanuit zijn collega’s van de PTT werd hij al wel op scherp gezet. „Ze zeiden dat ze de kleine Calimero wel zouden pakken. Maar we hebben vanaf het eerste moment de wedstrijd gedomineerd.”

John wist tijdens de wedstrijd zijn gram nog wel te halen bij zijn collega’s. „Het staat zelfs op beeld dat ik na mijn eerste doelpunt richting een vak van Twente fans loop en mijn middelvinger opstak. Daar zat mijn collega.” Na die wedstrijd deed hij nog niet het licht uit in het spelershome van het Diekman en in de dagen erna werd hij wel herkend tijdens zijn rondes. „Almelose jongens liepen me achterna, omdat ik voor hen een held was. Maar bij sommigen werd ik geweigerd. Kwam ik weer terug bij het depot met de postzak halfvol, omdat sommigen mij niet binnen wilden laten. Vonden ze dat ik een landverrader was.”

Degradatie
Als ik John vraag wie de beste speler was met hij bij Heracles gevoetbald had, is hij daar snel uit. „Hendrie Krüzen! Het hele mediacircus dat nu om het voetbal heen hangt was er toen nog niet, dus ik kende hem nog niet. Maar om dan bij de club zo’n jonge jongen te zien die zo goed was, dat was wel bijzonder. Natuurlijk had je met Jan van Staa, Ab Gritter en Ray Richardson een aantal hele goede voetballers. Ook Bert Prijs was een heerlijke verdediger om aan je zijde te hebben.”

Ondanks die kwaliteiten degradeerde Heracles aan het einde van het seizoen 1985-1986 weer, al wonnen ze wel de officieuze titel ‘Kampioen van het Oosten’ door 4 punten te pakken tegen Twente en ook vier tegen Go Ahead Eagles. De degradatie betekende ook dat het einde van John ter Mors bij Heracles. „Er was wel interesse van Vitesse en De Graafschap, maar uiteindelijk werd dat niks. Ik werd door mijn baas van de PTT voor een keuze gesteld: postbode blijven, waarbij ik een bepaalde baanzekerheid had, of kies je voor de voetbal. Ik koos voor de zekerheid van de PTT.” Hij kwam nog wel in het Nederlands Elftal van de PTT met spelers als Martin Haar en Berry van Aerle. Maar zijn eigen voetbalcarrière vervolgde hij bij zijn oude club SC Enschede.

Enschedese rel
Toch werd de interesse in het spelletje voor John minder. Wat had hij uit zijn carrière kunnen halen als hij niet voor de PTT had gekozen? Als hij wel hetzelfde trainingsregime had gehad als al die anderen? Die vragen begonnen het toch lastig te maken voor hem in de voetballerij. Hij besloot, samen met drie teamgenoten, een pikante overstap te maken. „Van SC Enschede naar Enschedese Boys, dat zorgde voor een grote schok binnen het Enschedese amateurvoetbal. Mensen gingen eerst nooit van ‘zwart’ naar ‘groen’.”

Na een kampioenschap met ‘de Boys’ werd er aan John getrokken door Vörwarts Epe, waar al een aantal Nederlanders liepen die hij kende. „Zij haalden me over om daarheen te komen. Maar een knieblessure sloop erin bij mij. De ruimte van de verzorging was klein en het was er altijd druk, waardoor ik al snel dacht ‘Ik probeer het later wel’. Alleen dat later kwam er nooit van.” De blessure betekende uiteindelijk het einde van zijn carrière, zeker toen hij op advies van zijn dokter 2 jaar niet mocht sporten. 

Heraclied
John kijkt met trots terug op zijn loopbaan. „Ik heb gespeeld tegen spelers als Louis van Gaal, Ruud Gullit, Marco van Basten en Ronald Koeman en onder Paul Krabbe en Gerard Somer getraind. Zelfs Johan Cruijff heb ik nog een hand gegeven in De Meer.” Maar John is vooral één ding, Heraclied. „Ik kom nog regelmatig bij Heracles en heb ook nog contact met bijvoorbeeld Marinus Hannink.” 

Na coronatijd kwamen een aantal supporters bij elkaar nadat ze hoorden dat John het zwaar had. „Hadden ze uit eigen zak een seizoenskaart voor me gekocht.” Dat gaf hem nog meer de bevestiging van wat Heracles is, een familieclub die naar elkaar omkijkt. „Ik heb het nu ook meer opgepakt. Zolang ik vervoer heb, ben ik van de partij bij mijn club.”